In de lift

Station Vác, geheel vernieuwd

Het geheel vernieuwde station in Vác is af, Nou is dat eigenlijk al een jaar lang zo, en het best is mooi geworden. Het stationsgebouw is geheel gerestaureerd en van verwarming, zitgelegenheid en wc voorzien, de lokettistes hebben nieuwe, ruime en lichte loketten, de perrons zijn breed en overdekt (al zou een wachthokje in de winter niet misstaan) en er zijn overal nieuwe informatieborden zodat je eindelijk weet waar je bent en waar welke trein vertrekt. Maar één onderdeel wilde maar niet lukken: de liften.
Een heel jaar lang konden de reizigers op ieder perron de ogenschijnlijk kant-en-klare liften bewonderen. Plus het bordje erop: 'lift werkt niet'. Nou zijn die liften geen overbodige luxe. Bij de renovatie is de gelijkvloerse oversteek over het spoor vervangen door een tunnel met trappen. En dat is maar goed ook, want de oude situatie was levensgevaarlijk. Maar het zijn behoorlijk lange trappen, en een waar obstakel voor moeders met kinderwagens, mensen die slecht ter been zijn of rolstoelgebruikers. Of gewoon voor passagiers met bagage. Maar ergens in september zag ik plotseling een rode 0 branden op het liftpaneel. Een beetje ongelovig drukte ik op het knopje, en hoorde prompt een vrouwenstem die mij vertelde dat de liftdeur opende. Ze vertelde me even later ook dat de liftdeur sloot, en toen we eenmaal waren afgedaald naar -1 deelde ze weer mee dat de liftdeur openging. Knap overbodig, maar aangezien de lift voorzien is van brailleschrift, neem ik aan dat die stem een service aan blinde reizigers is.
Nul en min één zijn trouwens de enige opties, en dat zorgt bij veel gebruikers voor behoorlijke verwarring, want automatisch gaan ze er toch vanuit dat nul beneden en niet boven is. Maar goed, kleinigheid.
De Hongaarse spoorwegmaatschappij MÁV wist het niet, maar ze gooide roet in het eten van de ludieke actie waarover ik net na liep te denken, iets in de geest van het uitdelen van felicitatiekaarten ter ere van het een-jarig bestaan van de niet functionerende liften. Dat ze het nu doen, is natuurlijk reden tot echte feestvreugde, al wordt die behoorlijk getemperd door een vervelend verschijnsel: het feit dat vrijwel dagelijks wel één lift niet blijkt te werken. Dat weet ik, omdat ik (met dank aan die liften) sinds september regelmatig mijn fiets meeneem naar Boedapest, die ik dan dus één trap op of af moet dragen.
Nou is dat lastig, maar niet onoverkomelijk. Maar je zou maar echt afhankelijk zijn van die lift. Dan sta je daar met je rolstoel op perron vijf. Geen idee of de MÁV dan een paar sterke kerels stuurt, er lopen er genoeg op het station, die zo'n rolstoelgebruiker met stoel en al dan de trap afdragen, of dat die geacht wordt op het station te overnachten tot de reparatiedienst langs is geweest.
De MÁV heeft iets met liften. Onlangs was ik op station Ferihegy, ook wel aangeduid met Airport. De naam zegt het al, daar stappen veel mensen met koffers uit. Sommigen daarvan zullen overigens behoorlijk op hun neus kijken, omdat het station helemaal niet bij de luchthaven stopt. Om bij de terminal te komen waar alle passagiersvliegtuigen aankomen, moet je nog tien minuten met de bus. Dat is vervelend genoeg om achter te komen als je eenmaal op dat station staat, maar als je, om die bus te bereiken, ook nog eens je koffer lange trappen omhoog en omlaag moet sjouwen, word je daar nog minder vrolijk van. Natuurlijk zijn liften. In theorie althans. Op het bordje 'buiten werking' had iemand met viltstift bijgeschreven dat dat al een half jaar zo was.
Het kan nog erger. Bij de recente renovatie van de spoorlijn langs het Velencemeer zijn ook liften op de stations gebouwd. Ik weet niet of de situatie overal is, maar het station waar ik was, deden die liften niet. De glazen liftschachten stonden namelijk in de brandende zon, en pas toen alles klaar was, bedacht iemand dat hett levensgevaarlijk is als een passagier in de zomer in zo'n lift zou blijven steken. Hopelijk hebben ze bij de MÁV meer verstand van treinen.