WORDT VERVOLGD

Een klein jaar geleden hebben wij Hongaarse kinderbijslag aangevraagd. Nou ja, ik overdrijf, het was een dikke tien maanden geleden. Meer als kwestie van principe, dan om het geld, want rijk worden doe je er niet van, maar goed. We betalen hier belasting en premies, en niet zuinig, maar tot de toetreding van Hongarije tot de EU had je als buitenlander geen recht op kinderbijslag, behalve waarschijnlijk als je een permanente verblijfsvergunning had, maar daar zijn de Hongaren niet zo scheutig mee.
Maar goed, sinds 1 mei 2004 hebben wij dus ook recht op kinderbijslag. Theoretisch. In praktijk ligt dat niet zo makkelijk, weten we inmiddels. Niet dat ik echt anders had verwacht.
Het begon met het invullen van een paar formulieren voor de Hongaarse Schatkist (geen grap, dat is de instantie die over de kinderbijslag gaat). Na een maand of drie later kregen we een nieuwe stapel formulieren terugkregen, die we binnen acht (!) dagen ingevuld en wel terug moesten sturen. De Hongaarse autoriteiten zijn notoir langzaam, maar o wee als je als burger de zaak een weekje laat liggen.
Daarna gebeurde er weer een hele tijd niets, tot we een paar maanden later een brief kregen: we dienden ons binnen, juist ja, acht dagen op een kantoor te vervoegen om het orgineel van het geboortebewijs van ons kind te tonen. Nee, ik lieg, we hadden het ook per post op kunnen sturen. Maar mijn vertrouwen in de Hongaarse post is daar net iets te gering voor.
Op dat kantoor werd mij verteld dat alles verder hing op de Nederlandse instanties. Die moesten namelijk bevestigen dat wij daar geen kinderbijslag kregen. Ik vond dat wat vreemd. Natuurlijk krijgen we in Nederland geen kinderbijslag. We wonen er niet, werken er niet, betalen er geen belasting. Maar goed, wat moest, dat moest.
Na maanden wachten heb ik deze week eens aan de bel getrokken. Nee, er was nog steeds geen antwoord van de Sootziale Werzekerrinksbank, vertelde de man aan de andere kant van de lijn mij. Hij had zelfs al een fax gestuurd, maar daar hadden ze niet op gereageerd. Vreemd, dacht ik, tot mij plots een zeker gevoel bekroop. In welke taal waren die papieren eigenlijk geweest? In het Hongaars natuurlijk, vertelde de man mij. Hongaars was een van de EU-talen, voegde hij eraan toe, dus dat moest volgens hem geen probleem zijn.
Toen heb ik de Sociale Verzekeringsbank maar eens zelf gebeld. Een formulier uit Hongarije? Ze wisten van niets. Dat kon ik me indenken. Waarschijnlijk heeft de secretaresse die de papieren binnenkreeg, niet eens geweten voor welke afdeling ze bestemd waren.
Maar sterker, de mevrouw vertelde mij dat zo'n formulier ook volsagen onzin was. Aangezien ik niet in Nederland woonde, en daar ook nooit kinderbijslag had aangevraagd, kan ik daar volgens de EU-regels ook helemaal geen kinderbijslag krijgen. Ze kunnen dan ook niets met zo'n formulier, want ik kom helemaal niet in hun systeem voor. En over iemand over wie je niets weet, kun je niets invullen.
Dat wilde de mevrouw van de SVB wel per brief aan mij bevestigen, zodat ik in ieder geval iets van een document heb voor de man van de Schatkist. Die brief kwam per ommegaande, in vloeiend Nederland, maar dat moet geen bezwaar zijn, want dat is toch een van de EU-talen.
Toch heb ik een duister vermoeden dat de schatkist uiteindelijk alleen genoegen neemt met die brief als er een officiële vertaling bijzit, a raison van 45 euro per pagina. En als ik die vertaling heb, wordt het epistel vervolgens waarschijnlijk als onvoldoende af te wijzen. EU-regels of niet.
Ik zin op volgende stappen, maar vermoed dat we blij mogen zijn als we die kinderbijslag krijgen voordat onze zoon meerderjarig is. Hetgeen nog acht jaar duurt. Wordt dus vervolgd.