Dagboek van een overstroming 3: vrijdag

Vrijdagmiddag, in vogelvlucht (foto Vaconline)

Vrijdagochtend kwart voor zes ‘s ochtends kruipt de onrust bij ons in bed. “Eigenlijk wil ik dat plastic nu gaan aanbrengen,” zegt Henk. Hij is van plan om de hele benedenverdieping met plastic te bekleden. De enorme stapels zandzakken van de buren lijken plots zo gek niet meer. Alle berichten over het water gaan alleen maar over hoog, hoger, hoogst. De hoogste waterstand in 500 jaar.
Even later is hij met lappen landbouwplastic in de weer. Met droge voeten, nog net. ‘s Nachts heeft de Donau de onderkant van onze voortuin bereikt. Kolkend stroomt het water de kelder van de buren in. Wij hebben geen kelder, dus dat probleem hebben wij gelukkig niet.
Op weg naar Boedapest ontmoet ik een buurman die briest over de gemeente die ons stuk straat min of meer aan zijn lot heeft overgelaten door er geen nooddijk te bouwen. Ik lanceer een idee waarmee ik al dagen loop: een gezamenlijk buurtactie om te zorgen dat dat volgende keer anders gaat. Als het water is gezakt, want nu valt er toch niets te veranderen. De gedachte iets te doen beurt hem op. Een gezamenlijke protestbrief die iedereen ondertekent, en een paar media erbij kunnen ook geen kwaad, besluiten we samen.
In Boedapest heerst verkeerschaos. Twee belangrijke verkeersaders op de onderste Donaukades staan onder meters water. Nog een meter, anderhalve meter, en de rivier gaat over de bovenste kademuur heen.
De laatste voorspellingen hebben het over een piek van 8,95 meter, ver boven de bescherming die de stenen balustrade biedt. Er wordt gepraat over de evacuatie van misschien wel 50.000 mensen uit lager liggende wijken in de hoofdstad. Een hoofdpijnpunt zijn de zwembaden op het Margit-eiland midden in de rivier. Dat loopt zeker onder, maar om de baden zijn dijken van zakken aangebracht, in de hoop dat het badwater schoon blijft.
Het zijn maar een paar van de zorgen die het land plagen. Greenpeace waarschuwt voor het risico van dijkdoorbraak bij een oude aluminiummijnopslag vlak langs de Donau. Elders raken oude dijken volkomen doorweekt en dreigen door te breken. Zorgwekkend allemaal, maar dat neemt niet weg dat mijn hoofd zich vooral bezighoudt met de vraag of bij onszelf de boel droog blijft.
In de loop van de ochtend wordt de ongewone stilte in de straat verbroken door een vrachtwagen die rijdend door het water extra zandzakken uitdeelt. Henk gooit nog drie lagen op de dikke meter die we al hebben liggen. Liever te veel dan te weinig, dat is duidelijk.
‘s Avonds hebben we theaterkaartjes. Het is vreemd om het huis nu alleen te laten. Maar we kunnen toch weinig meer doen, en staren naar de stijgende Donau helpt ook niets. Als we 's thuiskomen, staat het water nog steeds op een paar centimeter van het huis. Nog dik twee dagen, dan piekt het water en weten we waar dit avontuur eindigt.

Dagboek van een overstroming, deel 4.