Het gezelschap klapt blij. Het merendeel van de aanwezigen kent Monika niet eens, maar desondanks, gefeliciteerd met je geboorte, Zsuzsa!Het voelt raar, deze aankondiging. Ik zie de onbekende Monika zwetend op haar ziekenhuisbed liggen en Zsuzsa in mijn gedachten uit dat geboortekanaal geperst worden. Als ik de barende moeder was, zou ik dat niet zo in een groot gezelschap aangekondigd willen zien. En zeker zou ik niet willen dat de naam van mijn dochter nog voor, of tijdens haar geboorte gemeengoed werd. Maar het is duidelijk dat ik de enige ben die zich erover verbaast
Nederlanders houden de naam van hun baby tot de geboorte voor zich. Veel mensen zouden het ook niet in hun hoofd halen om Jan en Alleman het geslacht van hun kind te vertellen, als ze dat weten. Bijgeloof? Waarschijnlijk wel. Het zal met net zoiets zijn als het feit dat je mensen niet voor hun verjaardag al moet feliciteren: dat roept het ongeluk af.
Hongaren gaan daar anders mee om. Een zwangere Nederlandse kennis werd door haar Hongaarse collega's steeds weer gevraagd of ze al wist of het een jongen of een meisje ging worden, en hoe het kind dan zou gaan heten. Dat ze dat liever niet wilde zeggen, vond iedereen echt heel vreemd. ,,Oh ja, jullie Nederlanders willen daar niet over praten, he?'' kreeg ze regelmatig van haar collega's te horen.
Volgende week gaat mijn zoon een paar dagen op een schooluitstapje. De bedoeling is dat de ouders op vrijdagmiddag komen, meeëten (de klas gaat voor hen koken) en daarna hun eigen kinderen, en eventueel een paar anderen, mee naar huis nemen.
Eén vader schreef dat hij graag bereid was te komen, en dat er in zijn auto voor de terugweg plaats was voor vijf passagiers. ,,Maar beloven kan ik het niet, want Kinga en ik wachten op onze baby Gergö en ze is net rond die dag uitgerekend.'' Het heeft in ieder geval één voordeel: je weet van te voren of je roze of blauwe kleertjes als kraamcadeau moet kopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten