GESOL MET EEN LIJK

Zo rond een uur of twee 's middags wordt de menigte voor
het Museum van de Revolutie, in een buitenwijk van de Serivsche
hoofdstad Belgrado, zichtbaar onrustig. Er gaan geruchten: er is
alsnog bezwaar gemaakt tegen de opbaring van Milosevic in het museum.
De autoriteiten doen moeilijk over het verlenen van de nodige
vergunningen. Het kan er allemaal nog wel bij bij de langzamerhand
groteske verwikkelingen rond het lichaam van de dode ex-president.
Het heeft de Socialistische Partij veel moeite gekost om een plek te
vinden voor de opbaring. Het parlement mocht niet en het idee van een
tent voor het parlementsgebouw werd door de autoriteiten verworpen.
Ook het grote Sava-congrescentrum had geen plek.
Het museum was de laatste hoop. Ironisch genoeg ligt even verderop het
mausoleum van Josip Broz Tito, voorvechter van een verenigd
Joegoslavie dat mede door Milosevic werd vernietigd. Ironisch is ook
dat Milosevic zich vijf jaar geleden drie dagen verschansde in het
naast het museum gelegen presidentiele paleis om te voorkomen dat hij
aan het Joegoslavie-tribunaal in Den Haag zou worden uitgeleverd.
Op het plein voor het museum staan enkele honderden, misschien duizend
mensen te wachten tot de deuren opgaan. Meest ouderen, met een enkele
rode anjer en een kaars in de hand. Fanatiek zijn ze, en ze moeten
veelal weinig hebben van buitenlanders en journalisten.
De Engelse BBC wordt uitgescholden als 'fascistische zender'. Een
oudere man wil op de vuist met een Sloveense journalist. Even eerder
heeft hij Milosevic als groot democraat geprezen en in een adem door
gezegd dat alle Sloveense bedrijven Servie worden uitgegooid ,,als wij
aan de macht komen, want ze weigeren het Cyrilische schrift te
gebruiken''.
Als de kist uiteindelijk echt komt, breekt een pandamonium los.
Vrouwen barsten in gejammer uit. De veiligheidsmensen van de
Socialistische Partij zijn niet in staat om de inmiddels zeer
ongeduldige menigte in de hand te houden. Vijf politieagenten bieden
nauwelijks versterking. Een van de ruiten van het museum breekt onder
de druk van de ongeduldige mensenmassa.
Pas als er meer agenten komen, krijgt de zaak enige structuur. Een
oude man die het in het gedrang spaansbenauwd krijgt, wordt snel naar
binnengeholpen waar een veel rustigere menigte soms snikkend, soms
biddend langs de gesloten kist loopt en het portret van Milosevic
kust..
,,Nu hebben de autoriteiten hun zin'', aldus een boze vrouw buiten.
,,Ze hebben er alles aan gedaan om te zorgen dat deze herdenking
slecht zou verlopen: dat gedoe met de plek, te weinig politie sturen,
ons zo lang laten wachten. Nu kan de hele wereld weer eens zien dat
Milosevic-aanhangers zich niet gedragen. Het is ons laatste afscheid.
Waarom konden ze niet zo grootmoedig zijn ervoor te zorgen dat dat
goed zou gaan?'' zegt ze bitter.